یکی از خوابهای همین هفته

نمیدانم چرا همه میخواهند،
طناب امیدم را
از بام آمدنت ببرند!
می گویند،
باید تو میرفتی تا من شاعر شوم!
عقوبت تکلم این همه ترانه را
تقدیر می نامند!
حالا مدتی است که می دانم
اکثر این چله نشینان چرند می گویند!
آخر از کجای کجاوه کج کوک جهان کم می آید،
اگر از تو از راه دریا باز گردی؟
آنوقت دیگر شاعر بودنم،
چه اهمیتی دارد؟
همین نگاه نمناک،
همین قلب بی قرار
جای هزار غزل عاشقانه را میگیرد!
می رویم بالای بام بوسه می نشینیم
و ترانه به هم تعارف می کنیم!
در باران زیر سایه هم پناه میگیریم!
تازه می شود بالای تمام ابرهای بارانی نشست!
آنوقت،
آنوقت ستاره به پیراهنت می چسبانم
تا ستاره شناسان
کهکشان دیگری رادر آسمان کشف کنند!
به چه میخندی؟
یادت هست که همیشه،
از خندیدن دیگران
بر چکامه های پر چرایم دلگیر میشدم؟
اما تو بخند!
تمام ترانه ها فدای یک تبسمت! عزیز دلم
حالا برای همه مینویسم که آمدی
و سبزه صدایت در گلدان سکوتم سبز شد!
می نویسم که دستهای سرد مرا،
درزمهریر اینهمه تازیانه گرفتی!
می نویسم که...

بیدار شو دل رویاباف!
بیدار شو!