شاملوی بزرگ...دلم بهانه ات را میگیرد

راه ِ میان ِ دو افق
طولانی و بزرگ
سنگ‌لاخ و وحشت‌انگیز است.

ای راه ِ بزرگ ِ وحشی که چخماق ِ سنگ‌فرش‌ات مدام چون لحظه‌های
میان ِ دیروز و فردا در نبض ِ اکنون ِ من با جرقه‌های ِ ستاره‌ئی‌ات
دندان می‌کروجد! ــ آیا این ابر ِ خفقانی که پایان ِ تو را بعلیده
دود ِ همان «عبیر ِ توهین شده» نیست که در مشام ِ یک «نافهمی»
بوی ِ مُردار داده است؟

اما رویت ِ این جامه‌های ِ کثیف بر اندام ِ انسان‌های ِ پاک، چه دردانگیز
است!

از کتاب هوای تازه