عشق با بوی بنزین و قهوه تلخ:

برگهای درخت را روی سرم تکاندی و فرار کردی بین قهقهه هایت. شدم یه درخت با برگهای پاییزی. با اون موهای خیس و درهم که به پیشانی ام چسبیده بود .با دستهای رنگ پریده و سرد که هیچ وقت گرم نمیشد انگار . صد بار گفتی دستکش هام رو بیارم . یادم می رفت همیشه. از سر تا ته جوی آب خیابان پشتی زیگزاک می پریدم و کوله پشتی ام رو دنبال خودم می کشیدم . تو ته کیفم قایم شده بودی ، جای نامه هاتمثل آب نبات بچگی که از غریبه میگرفتم و دور از چشم مادر اون قدر توی دستم قایمش میکردم تا آب میشد و دست هام به هم میچسبید . تو اون طرف پل عابر پیاده و من این طرف . سرت رو تو یقه بارونی فرو برده بودی و با روزنامه ات ور می رفتی . خودم رو به کوچه علی چپ می زدم از اون طرف پل و خنده های بی دلیلم رو قورت می دادم ، قدم های ریز روی پله های یخ زده و آهنی پل و مثل مدادی که مشق همه ماشین های آهن قراضه رو خط میزد به تو میرسیدم ، به خنده تو ! من با اون کتانی های نارنجی و بندی ام و تو با کفش های مشکی و شق و رق که انگار هیچ جور با کفش های من دوست نمیشد ! من با یک کوله پشتی قرمز که پر بود از ورق های مچاله ، زرورق چرب و خالی چیبس ، سی دی دوستم و خودکارهای بی در ، تو با کیف مستطیل مشکی که جای ورق های تایب شده و مرتب " روش بازیافت منابع نفتی " و هزار جور نمودار که توی سر رسیدت کشیده بودی ! من با بندهای رنگی و مهره های عجیب و غریب که دور دستم پیچیده بودم و تو با ساعت عقربه طلایی ! شاید روی هم تابلوی پر تضادی میشد اما من دلم رو مثل عروسکی که گوشه کیفم آویزون بود به دلت بسته بودم . حالا کی خیابان اولی تمام میشد و به خیابان دهم میرسیدیم نمیدانم .مهم باران بود که میبارید و مایی که بی چتر ، پاییز رو خوب خوب نفس میکشیدیم بوی قهوه میداد و اون روزها ، قهوه تلخ داغ از پشت شیشه بخار گرفته کافی شاپ ...تو همیشه ته فنجانم چسبیده بودی و من هی انگشتم رو بالا و پایین میبردم و فنجان رو می چرخوندم تا ببینی اش . میدیدی؟ بعد کز میکردیم روی صندلی و من روی دستمال زیر فنجانت با خودکار آبی مینوشتم : " تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت .... " و بعد تو حساب میکردی که میزان هدر رفتم بنزین در یک روز چقدر است !! و من سعی میکردم - فقط سعی میکردم- چشمهام رو کنجکاو کنم و به تو بفهمانم که به بنزین علاقمندم ! اما باز هم مهم ته نگاههای تو بود مثل همان باران بی چتر . مهم این بود که وقت رد شدن از یک خیابان شلوغ پشت تو قایم شوم ....قول دادیم کلبه کوچکی داشته باشیم با ایوان پر از گلهای قرمز ، قول دادیم دور دنیا را بگردیم با دوچرخه تو ، با کوله پشتی من ! درست مثل فیلمی که تند کرده باشند فاصله زرد بین دو پاییز را دویدیم و من و تویی که تمام فیلم رو نفس نفس میزدیم ...پاییز که اومد ، ته بوی تلخ قهوه دوباره پیچید .انگار تا امروز هزار بار چرخیده ایم . این روزها زیادی منتظرت میمانم .همان وقتی که سرم رو توی بالش قایم کرده ام مثل سایه می آیی و میخزی و با یک حساب سر انگشتی میگویی چند ساعت دیگر باید تا آخر این ماه کار کنی . دنبال یک روز خالی میگردیم توی تقویم - فقط برای بیشتر نگاه کردن - پیدا نمیشود انگار ! هنوز بیت سوم این شعر تازه ام را برایت نخوانده ام که خوابت می برد . حالا من از سر تا ته این خیابان را هم پیاده تاب نمیآورم . من همه خستگی ات را سکوت میکنم و چشم هایم را میبندم تا خواب همان کلبه چوبی را ببینم با ایوان پر از گل های قرمز . خستگی ات هم بوی تلخ و دوست داشتنی قهوه می دهد حتی !  باز هم من خیال بافی کردم..تو نیستی و من خستگی و کوله پشتی و دوچرخه و ایوان پر از گلهای قرمز کلبه مان را باید به فراموشی بسپارم.....