لعنت به تمام هندوانه هایی که دوست داشتی

لعنت به تو که فقط میخندیدی! خنده همیشه توی چشمهایت بود. توی ذهن ساده و کوچک من .خودت می گفتی :" حرفهایم جدی نیست .تو هم جدی اش نگیر. !" و ذهن کودکانه من واژه هایت را می گذاشت به حساب سادگی ات. نمیدانستم تو همیشه زیاد حرف میزدی و زیادی حرف میزدی. کودکانه هایم را مینوشتم توی دفتری و اسمشان را میگذاشتم "شعر" لعنت بر تمام شعرهایم... حالا میخندم به تمامی شعرها و رویا ها...
عصرهای کشدار و دلگیر تابستان هندوانه را قاچ میزدم و به یاد تو میافتادم که لابد چقدر هندوانه دوست داری! بعد با دیدن سفیدی هندوانه زانوی غم بغل می گرفتم..
چقدر کودکی شیرین است ! شیرینی کودکی ام را مزه مزه میکردم و میگذاشتم به حساب هندوانه !!!کاشکی اینقدر هندوانه دوست نداشتی . از تمام هندوانه های دنیا بدم می آید حالا ! باور میکنی؟؟؟
هندوانه بهانه ای بود برای دلتنگی هایم.وگرنه من که هندوانه خوردن تو را ندیده بودم. بهانه بود تا غروب های کشدار تابستان را بگذرانم.
خالا قرار است غروب های تابستان بنشینم جلوی کولر و به خودم فکر کنم. برای خودم شعر بخوانم و برای خودم دلتنگ شوم. توی لعنتی این روزها محو شده ای از کودکی هایم. کودکی هایی که اسمش را عاشقی گذاشته بودم.
حالا مینشینم پشت پنجره....باران را نگاه میکنم و نسکافه ام را میخورم اما یاد آن غروب ها وآن هندوانه ها نمی افتم...باور کن!!! هیچستان یکساله شد.

پ.ن: یکسال گذشت از روزهای خاطره ها و نگاشتنها...هیچستان با همراهی شما برقرار ماند. همه آن خاطرات را با سختی پشت سر گذاشتم. یاریم کنید و همراه بمانید/.