یه یادداشت گم شده

نمیدونم چرا دوباره برات می نویسم.میدونم تو دیگه جوابی برای من نداری . نمیتونم،یعنی از دستم بر نمیاد کاری بکنم.فقط میتونم دلم رو خوش کنم به عکسهایی که روی دیوار ه.توی اون عکسها به من نگاه میکنی؟ نه، به چیز دیگه ایی. نه، مثل چشمهای توی صورت همیشگی ات داره دو دو می زنه .

راستی چرا موقع رفتن باز خداحافظی نکردی؟ جوابی نمی خوام. نمیتونم که بخوام، چون میدونم حرفی نمیزنی و خب دیگه کاری هم از دستم بر نمیاد. اگر بیاد خودم دیگه نمیخوام. تا اونجایی که میتونستم همراهت بودم و حالا تموم.... الان فقط اون جمله معروفمون نمیگذاره که آروم بشینم. یادت هست؟

برای با هم بودنمان

با هم ماندنمان

چیزی لازم است

به سادگی

به سادگی همدلی مان...

دروغ ساده ای بود این همدلی.حتی کلمه اش هم دیگه برام آشنا نیست!نمیشناسمش .با خودم میگم چه شکلیه؟ چیکار میکنه؟ کجاست؟ کی میاد؟ هیچ جسم و روحی رو نمیبینم. نه می خندی ، نه محبت میکنی،نه حس میکنی،نه غذا می خوری، نه لمس میکنی، حتی کار هم نمیکنی ، هیچ کاری ...عین آدم مرده!

میدونی ..داره بارون میاد. یادت میاد چقدر زیر بارون خیس می شدیم...دلم میخواست گریه کنم. دلم خیلی گرفته، اما مدتهاست که نمیتونم. نه بغض و نه هق هقی .برای تو که فرقی نمیکنه  اگه چشمهای من عین صحرا خشک باشه. میخوام برم بیرون قدم بزنم...دیگه نمیخوام به تو فکر کنم.ترجیح میدم الان بارون رو دوست داشته باشم. فقط بارون رو...

خداحافظی نمیکنم. مثل همیشه...این آخرین نامه نیست....

پ.ن: لابه لای یادداشتهای دو سال پیش پیداش کردم. تاریخش مال 1/اسفند/82 بود. کاغذش هم یه جورایی معلوم بود اونروزها خیس شده از بارون یا اشک...نمیدونم!!!